Niezbyt optymistyczne wiersze

Gryfica

Twoja Zdrada

Moja krew na Twoich rękach
Moje serce z ostrzem w mękach
Stracone

Otworzyłam umysł na Ciebie
I wpuściłam w niego
Ból zdrady
Kogoś bliskiego

Poczułam Twoje dłonie
Na swojej skórze
A potem chłód
Prawdy

Zostałam okradziona z nadziei
I poczułam gorzki smak
Zawodu
Popatrzyłam w oczy złu
I dojrzałam w nich
Tylko obojętność

Miałam marzenie
Lecz nie pozwolono mi ich zatrzymać
Miałam światło w życiu
Lecz odebrano mi je
Siłą

Znalazłam w Tobie złudny spokój
Bo nie pozwoliłeś mi dojrzeć prawdy
I nakarmiłeś
Pustymi obietnicami

Skosztowałam zapomnienia
Tak dobrego
Że już nie chciałam wracać
Lecz Ty miałeś inne plany

Cios
Ból
Łzy
Spływające na Twoje dłonie
Całe we krwi
Mojej krwi…

Zrozumieć Ból

Nie pozwalasz mi dojrzeć
Lecz ja widzę
Zabraniasz mi słyszeć
Ale ja słyszę wszystko
Nie pozwalasz mi odejść
Lecz ja wiem, że potrafię
Zapomniałeś już wszystko
Ale ja wciąż pamiętam

Zabrałeś mnie do raju
W którym rządziły diabły
I obiecałeś
Wieczną radość
Kłamiąc
We łzach zapomnienia

Nie dam Ci odejść
Chcesz złamać przysięgę
Nie zrobisz tego
Bo wiesz
Że prędzej, czy później
Odbiorę to
Co do mnie należy
A Ty
Poczujesz smak porażki

Stanąłeś pomiędzy mną, a szczęściem
Zostawiając ciemność
Zabrałeś mi wszystko
Co miało dla mnie jakąś wartość
Spaliłeś mój umysł
W płomieniach
Własnych
Urojonych marzeń

Zabrałeś mi moje poglądy
Zamykając je w sobie
I umierając
Zrozumiałeś
Jaki ból mi sprawiłeś

Nicość

Spokój
Graniczący z bólem
Monotonność
Nazywana wiecznością
Nie potrafię zapomnieć

Spodziewałam się szczęścia
Chciałam znaleźć spokój
A znalazłam pustkę
Rządzoną przez słowa
Których jeszcze nikt
Nie wypowiedział

Zakończyłam swe życie
W pogoni za marzeniami
Wierząc
Że już nie może być gorzej

Myliłam się…

Zobaczyłam coś
Co przekracza ludzkie wyobrażenia
Ciemność
Bijącą w oczy
I ta cisza

Pozwól mi wrócić
Bo nie mogę
Patrzeć w oczy
Nicości