Mój pierwszy wiersz o miłości...

Gryfica

Nie mam pojęcia, dlaczego to napisałam. Tak jakoś...

Bo Ty

Znalazłam drzwi do raju
I spojrzałam w bieg ciszy
Czas się dla mnie zatrzymał
Bo Ty
Położyłeś dłoń na zegarze
Poczułam Twoje ramiona
Obejmujące mnie
I ten spokój
Spytałam, czy to prawda
Czy nie jesteś
Tylko moim marzeniem
I uzyskałam odpowiedź
Tak bardzo satysfakcjonującą

Spaliłam mosty
Po których szłam bez Ciebie
A Ty
Zapewniłeś mi przyszłość
Jednym oddechem
Straciłam coś bezwartościowego
A zyskałam Ciebie
Stojącego tuż przy mnie
Nie da się porównać
Tej wymiany
Skończyło się dla mnie coś
Ale również się zaczęło
Coś innego
Piękniejszego
Bo z Tobą

Jenny

A niech to. Podoba mi się. Jestem z natury negatywnie nastawiona do wierszy o miłości (przesada i ckliwość), ale ten... no, kurczę, podoba mi się.

Perełki:

Gryfica

Chodzi o to, ze ja też nie lubię takich słodziutkich wierszyków, więc starałam się, żeby ten (w miarę możliwości, oczywiście) taki nie był. Był to (jak już wcześniej pisałam) mój pierwszy twór o miłości, więc może nie jest zbyt piękny. Ale cieszę się, że Ci się podoba i rzecz jasna zapraszam na resztę moich wierszy i fan ficka, którego zaraz dokleję ^^ .

Oprah Carwyn

Hm.

Ja powiem tak - jest naprawdę, naprawdę dobrze; ale sama zdajesz sobie sprawę, że mogłoby być lepiej, prawda?

Nie chcę wyjść na taką, która wszędzie czepia się szczegółów - po prostu wiele wymagam od poezji, którą czytam, i podświadomie chcę, żeby z anonimowych poetów którzy moje zdanie mają w dupie wyrosło coś przyzwoitego. Więc wybacz mi czepianie się drobiażczków i weź je sobie do serca.